Heenreis en eerste ontmoeting

Vanmorgen om half 6 ben ik vertrokken naar het vliegveld in Eindhoven waar mijn reis begon. Ongeveer twee uur later, na (emotioneel) afscheid te hebben genomen van mama, stapte ik in het vliegtuig naar Londen. Het was een erg mooie vlucht omdat er weinig wolken waren dus je kon werkelijk alle huisjes en zelfs rijdende auto's zien en de zon kwam net op aan de horizon, wat zorgde voor de meest prachtige oranje en roze kleuren in de lucht. Binnen een uur stond ik al op het vliegveld van Londen Stansted, waar de mensen zo'n vreemd dialect hadden dat ik even begon te twijfelen aan mijn vermogen om Engels te kunnen begrijpen. Na even lekker gegeten te hebben bij Prêt à Manger, een van mijn favoriete lunch-to-go plekjes van Londen die ik veel te lang heb moeten missen, was het al vrij snel weer tijd om te vertrekken naar de gate. Dat was nog even spannend want het vliegveld was zó groot dat je, afhankelijk van het nummer van jouw gate, soms met een soort treintje naar je gate moest worden gebracht. Ik daarentegen moest een wandelroute belopen van tien minuten.

De vlucht naar Aarhus verliep ook erg goed, ik zat naast twee Denen en verbaasde me steeds weer over het vreemde taaltje. Naarmate we lager begonnen te vliegen zag ik steeds meer hoe mooi het land is: vol met water, eilandjes, heuvels, donkere wouden en SNEEUW! Eenmaal aangekomen op het vliegveld had ik meer om me over te verbazen, het was namelijk het kleinste vliegveld wat ik ooit heb gezien! Terwijl ik me bedacht dat Aarhus de tweede (!) grootste stad in Denemarken is kon ik maar niet bevatten dat het vliegveld zo klein en verjaard is. Terwijl de paspoorten werden gecontroleerd (iets wat in Londen werd gedaan met behulp van een lazer apparaatje en achter wel 20 balies tegelijk) achter één glazen loketje door een man die alleen een vluchtige blik wierp op je foto, stond de rest van de passagiers te wachten in een ijskoud gangetje wat vrijwel alleen een overkapping was. Eenmaal binnen aangekomen zag ik wat stoeltjes staan waar ik even op ging zitten. Ik moest immers nog anderhalf uur wachten tot mijn Canadese huisgenoot Erika, aan zou komen. Na ongeveer een kwartier waren alle passagiers uit de aankomsthal verdwenen en zat ik er nog helemaal alleen, maar dan ook écht alleen. Het volledige vliegveld, wat meer weg had van een basisschool gebouwd in de jaren 70, was te bewandelen in slechts dertig seconden. Ook was er maar één klein winkeltje, één WC (ja écht letterlijk één WC-pot, niet één WC-locatie), een auto-verhuurbalie en een tafeltje met gratis flyers en plattegrondjes van Aarhus. Oh, en een ijsjes-automaat! Leuk detail, maar ik vraag me af of daar ooit gebruik van gemaakt wordt met die kou daar. Ik ben daar voor zeker een uur lang de enige persoon op heel het vliegveld geweest, buiten de enkele personeelsleden. Ik heb enkele minuten enorm in mezelf zitten grinniken om dit schattige vliegveldje (ook het feit dat ze constant omroepen dat je op je bagage moet passen maakt het erg grappig), en een hele tijd zitten genieten van het prachtige uitzicht wanneer ik door het raam keek: geen hoge gebouwen of moderne reclameborden. Nee, een prachtig sneeuwlandschap met heuvels en bomen zover het oog reikt.

Na enige tijd kwam mijn huisgenootje ook aan op het vliegveld, samen werden we met de taxi naar ons appartement gereden, waar onze mentoren ons opwachtten met een hoop informatie en onze sleutels. Nadat we binnenkwamen in ons appartementje zijn we eerst op schattenjacht gegaan, er was namelijk een hoop te vinden wat de vorige bewoners voor ons hadden achtergelaten (nee, niet altijd leuke verrassingen). Allereest werden we verwelkomd door een gigantische stank, waarop we meteen alle ramen open hebben gezet. Vervolgens vonden we een voorraad vieze oude kussens en dekbedden, en een zak vissticks in de ontdooide vriezer. Nog geen seconde hebben we overwogen om de dekbedden en kussens te gaan gebruiken, om vervolgens toch maar op pad te gaan om de Ikea te vinden.

De Ikea zou op 5 minuten afstand van ons appartement moeten zijn, dit werden er echter wel wat meer en uiteindelijk verdwaalden we op zowel de heen-als de terugweg. Wel hebben we gezellig kunnen kletsen en uiteindelijk was het verdwalen daarom helemaal niet zo erg. Ook was het erg leuk om de buurt te verkennen, die overigens erg veel weg heeft van Centerparcs met al z'n huisjes die op elkaar lijken in blokken en waarbij elk blok een eigen naam heeft. Het deed ook erg ruimtelijk aan, alle huizen staan niet zo dicht op elkaar en hebben een erg apart (Scandinavisch) design. (Foto's volgen na de volgende verdwaaltocht als het niet donker is). Wel vonden we dat we na al het sjouwen en onze pogingen om de deense kronen om te rekenen naar euro's en canadese dollars, recht hadden op een lekker glaasje wijn. Erika had een fles wijn meegenomen van haar reis naar Parijs en die hebben we zojuist lekker genuttigd terwijl we onze koffers uitpakten en onze kamers inrichtten.

Vervolgens hebben we enkele uren lopen worstelen met de internet-router en zelfs via Facebook hulp gevraagd aan de vorige bewoners. Uiteindelijk is het gelukt en kan ik nu dus dit eerste reisverslag maken van mijn reis en mijn eerste ontmoeting met Denemarken!

Voor zover was het een erg geslaagde dag. Mijn kamertje is ingericht (inclusief geurkaars tegen de stank, morgen op jacht naar de bron) en voelt al wat meer aan als thuis. Ik heb een erg leuke klik met mij huisgenootje waar ik constant de slappe lach mee heb om alles en waarmee ik nu al leuke plannen heb gemaakt voor de rest van ons verblijf. Hoewel ik het thuisfront stiekem al een (klein) beetje mis, heb ik enorm veel zin in wat komen gaat.

Ik houd jullie op de hoogte!